ما در میانه یک تغییر بزرگ و غیرعادی هستیم.
ناشر مجله طوری عمل می‌کرد که بهترین فروش‌ها فروش دکه روزنامه‌فروشی بود، اگرچه سود حاصل از اشتراک‌ها بود و بیشتر مردم به سادگی از وب‌سایت بازدید می‌کردند.
به نظر می رسد ناشران و ویراستاران کتاب بر فروش نسخه های روی کاغذ که در کتابفروشی های مستقل فروخته می شود تمرکز دارند. آنها تا جایی که می توانند زمان کمتری را صرف کتاب های صوتی می کنند.
بازیگران، تهیه کنندگان و کارگردانان میزان فروش بلیت و پاپ کورن را محاسبه می کنند. تماشای سوپرکلیپ در یوتیوب به حساب نمی آید، و نتفلیکس مشکلی ندارد، اما بیشتر به این دلیل که به آنها فرصتی دوباره برای حضور در تئاتر می دهد.
لیبل های ضبط همچنان بر پخش رادیویی و فروش وینیل یا سی دی تمرکز دارند. پخش جریانی در مورد بازدیدها یکسان نیست.
و نیویورک تایمز در حال حاضر زمان بیشتری را در سایت تولید می کند و از بازی های کلمه ای بیشتر از اخبار کسب می کند. شما این را از کارمندان آنها یا صحبت هایی که انجام می دهند متوجه نمی شوید.
لیست های پرفروش توجه ما را به خود جلب می کند، اما کدام لیست ها؟ به چه منظور؟
پخش جریانی همیشه روشن Long Tail به علاوه نمی تواند فرهنگ را تغییر دهد. محمد علی آخرین “مشهورترین فرد جهان” بود و احتمالاً این رکورد شکسته نخواهد شد.
همانطور که هر صنعت فرهنگی توسط افرادی که به عنوان بومی دیجیتال بزرگ شده اند اداره می شود، آنها نحوه حفظ امتیاز خود را تغییر می دهند و این امر باعث تغییر آنچه می شود را تغییر می دهد.
دیدن تغییر همه چیز به این صورت، همه جا به یکباره، کمی شبیه یک خورشید گرفتگی کامل است. به ندرت اتفاق می افتد و به این زودی شاهد تغییری مانند این نخواهیم بود.
منبع: https://seths.blog/2024/06/did-you-see-it-in-the-theater/